ไดอารี่กับความทรงจำในวันวาน

สวัสดีผู้อ่านทุึกท่าน วันนี้ผมจะมาเขียนไดอารี่เกี่ยวกับอดีตของผมในเหตุการณ์สำคัญครั้งหนึ่ง

       เมื่อประมาณ 5 ปีที่แล้ว พ.ศ.2552 ผมอายุ 8 ขวบ ผมกำลังวิ่งไล่จับกับพี่ๆในบ้านตอนกลางคืนอย่างสนุกสนาน ในขณะที่ผมเป็นคนไล่พี่อยู่นั้น ผมวิ่งตามพี่ไปที่ประตูทางออกจากบ้าน และวิ่งตามไปเรื่อยๆ และผมก็เห็นพี่วิ่งหายไปในทางเข้าสวนหลังบ้าน ซึ่งตอนนั้นเป็นเวลากลางคืน ไม่มีแสงไฟจากที่ใดๆผมยืนอยู่ตรงหน้าทางเข้าสวน และได้ยินเสียงแปลกๆอยู่ข้างหลังผม ผมตกใจมากจึงวิ่งพุ่งเข้าไปในสวนด้วยความตกใจ ผมลื่นพื้นปูนที่เปียกชุ่มด้วยน้ำฝน หัวของผมชนกับพื้นปูนอย่างแรง ผมมึนหัวมาก หลังจากนั้นไม่นาน พี่สองคนก็วิ่งมาช่วยผม พ่อกับแม่ของผมพาไปส่งโรงพยาบาล โชคดีที่หัวของผมไม่แตก แต่ปูดบวมมาก หลังจากพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล เส้นผมบนหัวที่ชนพื้นปูนนั้นเริ่มล่วงทีละหลายๆเส้น กลายเป็นแผลเป็นบนหัวของผมและยังอยู่จนปัจจุบัน ผมอายนิดหน่อยกับแผลเป็นนี้ แต่ก็ยังสามารถใช้ชีวิตแบบคนปกติได้เหมือนเดิม และในวันนี้ผมยังสงสัยกับเสียงแปลกๆเหล่านั้น . . .